رضا قنبری، فعال سیاسی: دقیقا یکسال پس از شکست سنگین جبهه متحد اصولگرایی در انتخابات مجلس شورای اسلامی، ژنرال های پر آوازه آنان که در اسفند نود وچهار توسط حامیان دولت از مجلس خارج شده بودند برای یافتن سازوکاری تازه برای حضور در انتخابات سال آینده ریاست جمهوری گرد هم آمدند.
در واقع شکست در برابر لیست امید که در تهران نه تنها ستاد و بودجه مالی مناسب که بدلیل رد صلاحیت گسترده شورای نگهبان حتی از وجود نامزد کافی جهت حضور در انتخابات محروم بودچنان بر جبهه متحد، گران آمد که محافظه کاران را به پروژه تغییر رساند.چه آنکه در چند ماه اخیر اتاق فکر اصولگرایان با ایده جبهه مردمی نیروهای انقلاب و تغییر ویترین،سعی در ترمیم چهره بازنده خویش و یافتن راهی تازه برای بازگشت به قدرت را دارد.اما به نظر نگارنده نواقص عمده این جبهه نه در لیست واحد و یا شکل و نام سیاست ورزی که به سابقه و گفتمان آنان مربوط است که تا رفع آن نقاط ضعف نمی توان از این جریان انتظار حضور پررنگ در انتخابات را داشت.
-بسیاری از اعضا جبهه مردمی انقلاب با پیشینه حضور فعال در بدنه دولتهای نهم-دهم و همکاری در تصمیم های محمود احمدی نژاد سابقه ای از دولت داری و مدیریت در رزومه خویش به همراه دارند که براحتی از حافظه مردم ایران پاک نخواهد شد.ماجرا جوی در سیاست خارجی،کاهش سیصد درصدی ارزش پول ملی،تحمیل قطعنامه های سه قلوی شورای امنیت و البته ایجاد پرونده های میلیاردی اختلاس و کلاهبردارهای مالی در یک دهه اخیر چنان ضرباتی به بدنه رای اصولگرا وارد کرده که نامزدهای این جریان که در دولت مهروزران دارای مسولیت های عمده بوده اند به آسانی قادر به بازگشت به کرسی ها انتخابی نیستند .در واقع بنظر می رسد که جبهه مردمی نیروهای انقلاب در عوض تغییر نام و یا حواله دادن تقصیرهای ریز و درشت گذشته به جریان مبهم انحرافی باید در مورد میزان مسولیت خویش در حمایت و تایید اقدامات دولت احمدی نژاد با رای دهندگان به دیالوگی سازنده و صادقانه برسند تا شاید سرمایه اجتماعی از دست رفته اش را در طول زمان کسب کند.اتفاقی که متاسفانه در چند ماه اخیر روی نداده و افکار عمومی به مدد وسعت و قدرت رسانه های مجازی و پیام رسان های تلفن همراه به سرعت شعارهای دهان پرکن و ژست های طلبکارانه این روزهای نامزدهای دهگانه ((جمنا)) را با میزان کارآمدی شان در دولت گذشته مقایسه کرده و عیار صداقت آنان را به دست آورده است.
-سرگردانی گفتمانی:به حتم برای محافظه کارانی که در ادوار گذشته به روش های محفلی چون پنج بعلاوه شش وارد عرصه انتخابات میشدند برگزاری گردهمایی سراسری با سه هزار عضو،رای گیری درونی و ایجاد ساختار از پایین به بالا را می توان یک موفقیت و گام به جلو ارزیابی کرد اما باید به این دوستان یادآور شد که این نوع کنگره ها در فقدان گفتمانی متشکل،متمایز و نهادینه شده حداکثر کارکرد یک اردوتفریحی-فرهنگی را خواهد داشت. در واقع اصولگرایان امروز پیش از هرکاری باید سیاست های خود در رابطه با مسائلی چون آزادی های اجتماعی-سیاسی،اقتصاد رانتی،رسانه های مجازی،سیاست خارجی و...مشخص و مرزهای فکری خود را با دیگر جریان ها عیان کنند .چه آنکه با نگاهی به مواضع نامزدهای اصولگرا در دورهای گذشته تنها می توان در نحوه سیاست ورزی دکتر جلیلی شکل یک گفتمان تا حدی متمایز و البته نزدیک به محمود احمدی نژاد را یافت و از بقیه ستادهای انتخاباتی اصولگرا چیزی جز بنرهای رنگی وشعارهای کلی و خنثی دیده نشده است. سرگردانی گفتمانی که چنان در برخی از جریانهای اصولگرا عمق یافته که آرام آرام به رفتارهای متناقض و اعتماد زدا منجر شده است!!!به عنوان مثال برخی از رهبران این جریان صبح ها در کرسی های مدیریتی و تریبون های رسمی از فیلتر رسانه های مجازی حمایت کرده و آن را مصداق نفوذ می دانند و همان شب از تویتتر برای دوستان خود پیام انتخاباتی میفرستند.روشی که با سرخورده کردن هوادران،انگیزه ای برای دفاع از این جریان در عرصه عمومی باقی نمی گذارد.بنابراین تا زمانی که رهبران و احزاب اصولگرا در عرصه انتخابات به یک گفتمان متحد الشکل نرسیده و با سیاست سکوت و چراغ های خاموش سعی در دمیدن در مطالبات عمومی کند مجبور است هر چهار سال یکبار و پس از هر شکستی با شکل و شمایل تازه خود را به رای دهندگان معرفی کنند.
