بنگاه‌های صنعتی گرفتار است؛«کمبود نقدینگی» یا «کمبود سرمایه در گردش» از معضلات اصلی بنگاه‌های صنعتی در کشور است. صنعت در پنج سال گذشته، به دلیل افزایش ۳۰۰ درصدی نرخ ارز، دچار کمبود نقدینگی شده است؛ قیمت مواد اولیه و انرژی افزایش ۳۰۰ درصدی داشت، اما سرمایه در گردش هیچ تغییری نکرد.
رئیس کمیسیون صنعت و معدن اتاق تهران، دراین باره به پایگاه خبری اتاق ایران می‌گوید: دردنیا شفافیت باعث کارایی بنگاه‌ها شده است و اقتصاد آن‌ها قابل پیش‌بینی است، برای همین نسبت به مشکلات خود راحت‌تر می‌تواند نسخه و راه‌حل ارائه دهند؛ ولی پیش‌بینی‌های ما در تاریکی اتفاق می‌افتد.
مهدی پورقاضی می‌افزاید: واحدهای صنعتی در سال ۱۳۹۱-۹۲ با جهش تورم و نرخ ارز مواجه شد؛ طبیعی است سرمایه در گردشی که در سال ۱۳۹۰ یک واحد صنعتی را به گردش درمی‌آورد در سال‌های بعد کفاف هزینه‌های آن واحد را ندهد. در اینجا نیاز به سه برابر سرمایه در گردش بود. سال ۱۳۹۲-۹۳ بنگاه‌ها نیاز به سرمایه در گردش از بابت تورم داشتند.
وی درباره وضعیت کنونی صنعت می‌گوید: ازسال ۱۳۹۳ به بعد شرایط تغییرکرد، بنگاه‌ها خود را با این شرایط وفق دادند و توانستند بربحران سرمایه غلبه کنند. دخل‌وخرج تناسب پیدا کرد؛ ولی همچنان مشکل پابرجاست.
عضوهیات نمایندگان اتاق ایران با اشاره به مشکلات صنعت می‌گوید: هم‌زمان بنگاه‌های از دو مشکل یاد می‌کنند؛ هم به محصولات جمع شده در انبارها اشاره می‌کنند و هم از کمبود سرمایه می‌گویند.
پورقاضی تصریح می‌کند: من معتقدم جمع شدن بخشی از سرمایه به‌صورت کالای انباشته‌شده در انبارها امتیاز منفی برای بنگاه‌ها است، چراکه این مسئله ناشی از عدم رقابت پذیری محصولات به لحاظ قیمت و کیفیت است.
وی تاکید می کند: مشکل اساسی واحدهای تولید در ایران، عدم شفافیت و محاسبات اشتباه از بازار هدف و قیمت تمام‌شده است، به این دلیل که ما هنوز به‌صورت تخصصی با علم و صنعت برخورد نمی‌کنیم.
پورقاضی اما درباره رابطه بانک‌ها و صنعت معتقد است: بانک‌ها در سال‌های اخیر، رویه فساد آمیزی در پیش گرفتند؛ آن‌ها به‌جای اینکه در خدمت تولید و صنعت باشند در خدمت پول‌سازی و سفته‌بازی قرار گرفتند، این وضعیت به صنعت و تولید ضربه زد اما بانک هنوز هم این مسیر غلط را ادامه می‌دهد.
وی در پاسخ به این سوال که الگوی موفق دنیا چیست؟ می‌گوید: نسخه کوچک و سریع برای درمان وجود ندارد؛ ساختار اقتصادی ما مشکل دارد؛ وقتی از مشکلات ساختاری صحبت می‌کنیم؛ یعنی راه‌حل‌ها بلندمدت و پله‌پله است. فساد گسترده در اقتصاد و نبود شفافیت باعث شده که بررسی‌ها را با تأخیر مواجه کند.
