رضا قنبری- بعضی از دانشجویانی که امروز در گوشه و کنار کشورمان در تب وتاب گرامیداشت ۱۶آذر هستند درسالهای ۷۵-۷۶ و با ورود گفتمان اصلاحات به مباحث سیاسی ایران دیده به جهان گشوده اند .به بیانی دیگر نسل امروز جنبش دانشجویی رویدادها،حوادث و تحولات سالهای اصلاحات را فقط در اسناد تاریخی خوانده و یا از زبان پیشینیان شنیده است.در ۱۸سال اخیر جریان اصلاحات و جنبش دانشجویی در عرصه سیاست ورزی،روزهای تلخ وشیرینی را از سر گذرانده و تجارب ارزنده ای را آموخته اند.از دوران ائتلاف تاثیر گذار در انتخابات ریاست جمهوری ۷۶ و انتخابات مجلس ششم که دفتر تحکیم بعنوان یکی از احزاب سیاسی در شورای هماهنگی اصلاح طلبان نقش آفرینی می کرد تا رو در رویی در اواخردولت اصلاحات که با عدم شرکت در انتخابات دوم شوراها و ریاست جمهوری ۸۴ به شکست های غیر منتظره اصلاح طلبان و تضعیف جنبش دانشجویی منجرشد.هرچند پس از سالهای عسرت و عبرت در دولت اصولگرای محمود احمدی نژاد بار دیگر در آستانه انتخابات ۹۲ هنگامی که تدبیر هاشمی و خاتمی تحول خواهان ایران را حول محور حسن روحانی جمع نمود، دانشجویان به مدد ارتباطات مجازی و فضای باز آستانه انتخابات چون همیشه پر تلاش و صادق با ورود به صحنه سیاسی اصولگرایان متعدد و متفرق را غافل گیر کردند.اما اکنون میتوان با نگاهی به گذشته نکاتی را به اصلاح طلبان و جنبش دانشجویی متذکر شد.
-فعالیت های سیاسی دانشجویان در طول تاریخ معاصر ایران بدلیل انرژی متراکم،آرمان خواهی و ایده آل نگری سیاسی وکمبود تجربه همواره با حرکت های رادیکال و تند همراه شده است.روندی که در سالهای پایان عمر دولت اصلاحات در بخشی از این جنبش چنان بی مهار،پرشتاب و سردرگم به پیش می رفت-البته نباید از فشارهای فراوان خارج از دانشگاه چشم پوشید- که با عبور از محمد خاتمی و جریان اصلاحات،ضربات جبران ناپذیری را به جنبش وارد کرد و هزینه های را در زمینه آینده شغلی و ادامه تحصیل برای برخی از دانشجویان به بار آورد که در سالهای بعد به دوری قاطبه دانشگاهیان از فعالیت های سیاسی صنفی منجر شد.بنظر می آید اصلاح طلبان-بعنوان بخشی فعالین دانشجویی سابق ونزدیکترین جریان سیاسی به جنبش دانشجویی- می توانند با حضور در گروهها وفضاهای دانشگاهی وانتقال تجریبات سالهای گذشته به دانشگاهیان به آنان یادآوری کنند هرچند جنبش دانشجویی در تمامی ادوار پیشین با ترویج روش های مطالبه محور،نقاد و دیده بان قدرت بوده است اما دموکراسی خواهی و تغییر اگر با عقلانیت،مدارا و تحمل نظرات متفاوت در محیط ها و مباحث علمی عجین نگردد به پرداخت هزینه های گزاف در قبال دستاوردهای کوتاه مدت منجر شده و پتانسیل عظیم جوانی را در اصطکاک های بین تشکلی هدر خواهد داد.
-تقلیل دادن جنبش دانشجویی به فعالیت های سیاسی و محدود کردن سیاست به نقد دولتها یکی دیگر چالش های فعالان دانشجویی در سال های اخیر بوده است. در واقع در دو دهه اخیر برخی گروههای سیاسی در هر دو جناح عمده کشور در نگاهی از بالا به پایین و ابزار وار،با درگیر کردن جریان های دانشجویی در مباحث و دعواهای سیاسی از دانشجویان بعنوان اهرم های انتخاباتی و سازمان رای سود برده اند .امری که با حیثیتی نمودن سیاست و دو قطبی کردن فضاهای گفتگو در مباحث سیاسی درون دانشگاه،دانشجویان را در رسیدن به فهم مشترک در منافع ملی و چشم اندازهای کلان باز داشته و سخنرانی را مملو از شعار وسوت و کف نموده است.تشکل های دانشجویی در این باره می توانند از یک سوبا دوری از سیاست زدگی و گسترش مطالبات خود در زمینه های اجتماعی،فرهنگی،اقتصادی و محیط زیست،علاقه مندی ها طیف وسیع تری از دانشجویان را پوشش داده و در توسعه پایدار و هم جانبه کشورمان نقش ایفا کنند.چنانکه بسیاری از عادت های مرسوم،فرهنگ های رایج و روش های زیست در کشور نیز چون بعضی از تصمیم های مدیران نیاز به نقد و اصلاح دارند.از سوی دیگر جنبش دانشجویی قادر است با ایجاد کانال های روشن با جریان های سیاسی در انتقال دغدغه های نسل نو جهت به روز رسانی استراتژی ها وبرنامه های احزاب کمک کرده و از تجارب پیشین فعالان سابق دانشجویی سود ببرد.
در پایان اینکه اگر چه شکل یابی جنبش دانشجویی به قدرت و قواره دهه هفتاد شمسی با توجه به تغییرات جمعیتی دانشگاه،وجود شبکه های اجتماعی مجازی،گسترش مراکز دانشگاهی و تکثر تشکل های متفاوت،بعید بنظر می آید اما حال و هوای این روزهای دانشگاه نشان می دهد جنبش دانشجویی همچنان قلب تپنده تغییر و اصلاح در ایران است.
