علی تاجر نیا-فعال سیاسی پیش از طرح بحث درباره فراکسیون امید مجلس, باید نقش مجلس را در ساختار قدرت ایران به دقت مورد بررسی قرار داد. به عقیده‌ی من, مجلس کمتر از برخی نهادهای قدرت, جایگاه و نفوذ سیاسی و اثرگذاری دارد. در واقع در کشور ما برخی نهادها از اثرگذاری بالایی برخوردارند. مجلس هم در کشور ما بیشتر, وظیفه و نقش بیان مطالبات مردم را بر عهده دارد و بیشتر تریبون مردم است. مردم در چنین شرایطی انتظار دارند که اگر مجلس با سدهای خاصی در مسیرهای تقنینی مواجه است, دستکم در بخش نظارتی خود به درستی کار کند. به نظر من این مجلس نتوانسته در این مدت, پاسخگوی انتظارات مردم و رای دهندگان انتخابات اسفند ۹۴ باشد. به هر حال تجربه مجلس ششم برای شورای نگهبان باعث شد که رد صلاحیت ها به قدری سختگیرانه تر شد و این روند در تمامی انتخابات های پس از آن نیز تداوم داشت و به همین جهت چندین لایه از کسانی که می توانستند در لیست امید اصلاحات قرار بگیرند, از فیلتر نظارت استصوابی نتوانستند عبور کنند و رد صلاحیت شدند. طبیعی است هنگامی که مجلس از عناصر اصلی و اثرگذار یک جریان سیاسی تهی می شود, به طور طبیعی از میزان اثرگذاری آن به شکل مشخصی کاسته می شود. متاسفانه در فرآیند تایید و بسته شدن لیست امید, نقش احزاب بسیار کمرنگ شد و نقش افراد پررنگ تر از احزاب شد. فراکسیون ها در پارلمان های جهان, معمولا متکی به احزاب قدرتمندی هستند و زمانی که احزاب برای فراکسیون لیست تهیه نکنند, نمی توان انتظار رفتار تشکیلاتی و منظمی را از فراکسیون داشته باشیم. کیفیت کارهای فراکسیونی در مجلس نیز به طور عادی, بر اثر تمرکز بر افراد به جای اثرگذاری جمعی, کاهش می یابد. در یک سال و نیم گذشته, عملا فراکسیون امید در هیچ مسئله ی مهمی در مجلس صاحب اثر نبوده است؛ چه در زمانی که باید به صورت ایجابی رفتار می کرد و چه زمانی که باید رفتارهای سلبی در پیش می گرفت. در باب اعمال مدیریت از طریق هیئت رئیسه فراکسیون, باید این نکته را در نظر داشت که به رغم سابقه ی خوب برخی از اعضای هیئت رئیسه در پست های آموزشی و مدیریتی اجرایی در سطوح کلان, از تجربه حزبی ونگاه و رفتار تشکیلاتی لازم, بی بهره اند. مدیریت فراکسیونی موفق, بیشتر به نگاه تشکیلاتی و چارچوب دار مبتنی بر تحزب وابسته است. بیشتر چهره های شاخص عضو هیئت رئیسه فراکسیون, متاسفانه فاقد تجربه پارلمانی و تشکیلاتی لازم برای این موضوع هستند. در فضای افکار عمومی نیز, فراکسیون امید نتوانسته است که مطالبات رای دهندگان و حامیان خود را به خوبی نمایندگی کند. همه ی این را هم نمی شود به عدم پوشش خبری مناسب فراکسیون امید توسط صداوسیما مرتبط دانست! زیرا رفتارهای تک ستاره های مجلس به خوبی توسط مردم دیده و شنیده می شود و این بدان معناست که اگر فراکسیون امید بتواند رفتاری اثرگذار در چارچوب وقایع مجلس داشته باشد, حتما توسط مردم دیده شود. عملکرد فراکسیون امید در این مدت به هیچ وجه راضی کننده نبوده, اما شرایطی که منجر به تهیه لیست شد را نیز نباید از نظر دور داشته باشیم. ضعف در تفکر تشکیلاتی و حزبی در مدیریت فراکسیون امید, باعث تسری این رفتار و نگاه در میان اعضای فراکسیون می شود و این بدان معناست که فراکسیون می خواهد که رفتارهای فردی را در این فضا بازتولید کند. رفتارهای فردی هم نتیجه ای جز عدم انسجام نخواهد داشت. در مقوله‌ِ‌ِی مهمی نظیر جلسات رای اعتماد به وزرا, افراد را مختار می دانند و نمونه ی آتش به اختیار اعلام کردن اعضا بر سر رای اعتماد به وزیر علوم پیشنهادی به این معناست که فراکسیون از حداقل انسجام لازم برای تصمیم گیری برخوردار نیست.