شفقنا به نقل از وبسایت روزنامه گاردین یادداشتی از «کلم رابرتز» منتشر کرد:

هر بهار، با ذوب شدن برف‌ها، آب در رودخانه‌های می‌سی‌سی‌پی و میسوری جاری می‌شود، و زندگی را، و سپس مرگ را در کام خلیج مکزیک می‌پراکند. این سیلاب‌ها لبریز از کودهای شیمیایی است که‌ جریان آب از کشتزارها و مزارع صنعتی شسته است. وقتی بهار جای خود را به تابستان می‌دهد، حجم گزاف مواد مغذی ابتدا موجی گسترده از پلانکتون‌های زنده را به راه می‌اندازد، و بعد که منطقه‌ای مرده بر بستر دریا شکل می‌گیرد باعث مرگ موجودات زنده در یک مقیاس غول‌آسا می‌شود. اغلب سال‌ها این منطقه‌ی مرگ به سرعت بر بیش از ۵ هزار مایل مربع از کف دریا چنبره می‌زند، و در نتیجه هر موجود زنده‌ای را که توان جلو زدن ندارد می‌کشد.

امسال منطقه‌ی مرده بیش از ۸۷۰۰ مایل مربع را در بر گرفته است، که بزرگترین رکورد ثبت شده است.

گزارشی که اخیرا منتشر شده است، بخش زیادی از تقصیر این معضل را بر گردن کشاورزی صنعتی و مدرن می‌اندازد. اعتیاد آمریکا به گوشت ارزان حیوانات، که در کارخانه‌های بزرگ و سرپوشیده و با ذرت و سویا تغذیه شده‌اند، هزینه‌ای گزاف در سلامت انسانی و تخریب محیط زیست به بار می‌آورد. هیچ کدام از این هزینه‌ها را شرکت‌هایی که گوشت و علوفه تولید می‌کنند نمی‌پردازند.

کشاورزی تا پیش از جنگ جهانی دوم بسیار متفاوت بود. آن زمان، حیوانات اغلب در محیط‌های سرباز نگهداری می‌شدند. گاوها در مراتع و مرغزارها می‌چریدند، و مرغ‌ها در کشتزارها زمین را نوک می‌زدند، و از باقی‌مانده‌ی غذاها و محصولات کشاورزی خوشه‌چینی می‌کردند. فرآورده‌های شیمیایی کاربرد چندانی نداشت.

در چند دهه‌ی اخیر، تولید گوشت شدت گرفته است و به کار و کسبی پر سود برای صنایع کشاورزی-شیمیایی تبدیل شده است. حیوانات را به محیط‌های سرپوشیده و به درون پروارگاه‌های متراکم منتقل کرده‌اند و آنها را با ذرت و سویا پرواری می‌کنند. بامزه اینکه، این ذرت و سویا را در همان مراتعی می‌کارند که زمانی چراگاه حیوانات بود. زمین‌های زراعی هر روز تکه‌ای از مرغزارهای باقیمانده را از می‌بلعد، که باعث شده است این زیستگاه غنی گیاهان خودرو از جمله زیستگاه‌هایی در آمریکا باشد که بیش از دیگر موارد در معرض خطر قرار دارد.

محصولاتی که برای تدارک تولید گوشت کشت می‌شود، مقادر عظیمی از کود، علف‌کش‌، قارچ‌کش‌، و سموم آفت‌کش مصرف می‌کند، که بخش زیادی از آن وارد آبراهه‌ها و رودها می‌شود، و بعد به دریاها سرازیر می‌شود. حیوانات محصور در فضای سرپوشیده را تا جا دارد به داروهای دامپزشکی می‌بندند تا با خطر بیماری‌های ناشی از تراکم بالا مقابله کنند. این داروها هم از طریق ادرار، کود حیوانی، و پسماند کشتارگاه‌ها به مسیر نهرها راه می‌یابد.

پلانکتون‌ها، که گیاهان و حیوانات میکروسکوپی هستند و در دریاهای آزاد شناور هستند، شبکه‌های غذایی اقیانوس را تجدید می‌کنند. به طور معمول، پلانکتون‌ها به خاطر کمبود مواد مغذی محدود می‌شوند، خصوصا به خاطر کمبود نیتروژن و فسفر که مواد تشکیل‌دهنده‌ی اصلی کود کشاورزی هستند. اما در بخش‌های خاصی از دریا، مواد مغذی، نور و گرما درست به مقدار لازم گرد هم می‌آید.

یکی از این مناطق «هلال حاصل‌خیز» بود، منطقه‌ای در غرب دلتای می‌سی‌سی‌پی، که زمانی به خاطر حیات دریایی وافر و شیلات ماهی و میگوی پر زاد و ولد آن معروف بود. اما آلودگی‌های کشاورزی آن را نابود کرد.

رود می‌سی‌سی‌پی ۴۰ درصد از آب ۴۸ ایالت پایینی آمریکا را می‌کشد، از جمله بخش زیادی از آب کمربند کشاورزی ایالت‌های مرکزی آمریکا را. ذرت و سویایی که برای تولید گوشت صنعتی برداشت می‌شود، نیمی از نیتروژن و یک چهارم آلودگی فسفری راه یافته به خلیج مکزیک را تولید می‌کند. آنقدر کود شیمیایی از طریق آبراهه‌ها به خلیج مکزیک راه می‌‌یابد که انفجار حیات پلانکتونی بی حد و اندازه بوده است. با فرا رسیدن تابستان، پلانکتون کوته‌عمر می‌میرد و ته‌نشین می‌شود و بدن‌های پوسیده‌شان تمام اکسیژن محلول در آب را می‌مکد. این لفاف مرگ‌بار خشک و تر را با هم می‌سوزاند.

در حال حاضر بیش از ۵۵۰ منطقه‌ی مرده در سراسر جهان وجود دارد، که اکثریت غالب آن به خاطر آلودگی‌های کشاورزی و صنعتی به این حال و روز افتاده است. مصرف گوشت به سرعت در حال رشد است، و مشوق آن هم قیمت‌های ارزانی است که هزینه‌های واقعی تولید گوشت را منعکس نمی‌کند.

همانطور که «فیلیپ لیمبری» در کتاب گیرای خود با عنوان «منطقه‌ی مرده: جایی که چیزهایی وحشی بودند» استدلال می‌کند، اگر هزینه‌های آلودگی، تخریب بوم، زیان‌های وارد شده به شیلات و گردشگری، گرمایش آب و هوا، و تاثیرات این همه بر سلامت انسانی، به طور کامل در قیمت گوشت گنجانده می‌شد، گوشت به یک ماده‌ی غذایی لوکس و تجملی تبدیل می‌شد.

کشاورزی صنعتی و عادات غذایی ما باید تغییر کند، اگر قرار است دنیا ادامه یابد. با خوردن سبزیجات بیشتر و گوشت کمتر، آن هم گوشتی که در محیط‌های باز و به روش‌های انسانی و پایدار پرورانده شده باشد، همگی وضع بهتری خواهیم داشت.