مرتضی مکی-کارشناس روابط بین الملل بعد از خروج یک باره و به دور از انتظار ترامپ از توافق وین با تهران و اعمال زمان بندی برای وضع تحریم های اولیه و ثانویه علیه ایران، برخی کارشناسان از احتمال رویارویی بیشتر تهران و واشنگتن را دور از انتظار نمی دانند. در حالی که چنین تحلیلی در مورد تهران و واشنگتن بر اساس آنچه در دستور کار ایالات متحده قرار دارد، دور از تصور است. آمریکا درحال تصویب تحریم های اقتصادی علیه ایران برای فشار به مردم در جهت مقابله با دولت است. حال اینکه فشار نظامی برای سقوط یک نظام سیاسی مولفه های دیگری هم دارد. آمریکا با اعمال تحریم های اقتصادی اولیه و ثانویه علیه شرکای اقتصادی ایران در صدد است، نوعی فشار بین المللی علیه ایران به وجود آورد. آمریکا قدرت زیادی در عرصه اقتصاد بین الملل دارد و   قدرت های اقتصادی جهان همچون چین و اتحادیه اروپا آنچنان قدرت اقتصادی خود را در هم تنیده اند که مقابله با تحریم های آمریکا علیه تهران برای آنها بسیار سخت خواهد بود. اما با این وجود تمامی اعضای برجام تاکید داشته اند که اجازه نخواهند داد تحریم ها علیه ایران اعمال شود و تمام تلاش خود را خواهند کرد که فشارهای اقتصادی مد نظرآمریکا علیه تهران اعمال نشود و به نوعی این فشارها به حداقل برسد. در نتیجه دیدگاه آمریکا نه رویارویی با تهران در ابعاد نظامی بلکه فشار اقتصادی بر ایران برای تضعیف کشورمان است. کشوری که این استراتژی را در نظرگرفته با توجه به تبعات تنش نظامی علیه جمهوری اسلامی ایران آن هم کشوری که  ۸۲ میلیون جمعیت و ابعاد طول عرض جغرافیایی بالایی دارد، قابل حمله نظامی نیست. ایران، عراق یا سوریه نیست که به راحتی توانند علیهش جنگی حتی به صورت محدود به راه انداخت زیرا تبعات هرگونه اقدام نظامی علیه ایران غیر قابل  پیش بینی است از این رو بعید به نظر می رسد با توجه به مشکلات مختلف حمله به تهران آمریکا  این استراتژی را در نظر داشته باشد. از این رو با توجه به غیر قابل پیش بینی بودن حمله به ایران ایالات متحده آمریکا تصمیم به ایجاد فشار اقتصادی بیشتر علیه ایران دارد تا بتواتد به نوعی از قدرت ایران در منطقه  بکاهد و با ایجاد این گونه فشارها به نوعی امیدوار به تغییر نظام ایران در داخل داشته باشد. استراتژی ای که حدود چهار دهه است که آمریکا در مورد تهران در نظر دارد اما نتوانسته تا این لحظه به نتیجه قابل قبولی در مورد آن دست یابد.