رویا ایلکا نشست نگاهی به مسائل کلی بخش مسکن در دوران دفاع مقدس برگزارشد. به گزارش خبرنگار جهان اقتصاد، ناصرذاکری کارشناس اقتصاد مسکن در این نشست با اشاره به حماسه ای که در سالهای گذشته در کشورانجام شده و دلاوری هایی که مردان و زنان در آن ایام از خود به یادگار گذاشتند، گفت: واقعیت این است که درآن دوران جنگ ظالمانه ای به کشور ما تحمیل شد و طرف مقابل ما که مورد حمایت قدرت های بزرگ بود مجموعه عظیمی از امکانات را بر علیه ما وارد میدان کرد . وی با بیان اینکه ظلم بزرگتر به تاریخ دفاع مقدس روا شده است،گفت: باوجود برگزاری نشست ها و میزگردها، انتشارکتب متعدد، ساخت فیلم ها و برگزاری مراسم های مختلف و... اما ناگفته های دفاع مقدس خیلی بیشتر است. ذاکری با اشاره به اینکه یکی ازعکاسان دفاع مقدس مجموعه ارزنده ای از عکس های مربوط به آن دوران را در اختیار من گذاشت که نشان می داد اکثر کسانی که وارد میدان شدند از مردمان عادی کوچه و بازار بودند،ادامه داد: این افراد جانباز و ایثارگر شدند اما بعد از جنگ مطالبه ای از جامعه نداشتند به جز افراد محدودی که ادعاهایی دارند و املاک نجومی ردو بدل می کنند. وی با بیان اینکه در بخش اول موضوع این نشست شرایط بخش مسکن در دوران جنگ مورد ارزیابی قرار می گیرد،گفت: در سالهای قبل از انقلاب مهاجرت از روستاها به شهرهای بزرگ افزایش یافت در سال ۱۳۳۵ نسبت جمعیت شهری ما ۳۱٫۰۴ درصد بود یعنی از هر هزارنفر ۳۱۴ نفر در شهرها و ۶۸۶ نفر در روستاها زندگی می کردند اما در سال ۱۳۵۵ این عدد به ۴۷ درصد افزایش یافت. وی خاطرنشان کرد: هم اکنون نسبت جمعیت شهری به ۷۴ درصد رسیده است. ذاکری افزود: درآن زمان دولت در قالب برنامه های پنج ساله اقداماتی در رابطه با بحث مسکن و جبران کمبودهای موجود در کشور در نظر گرفت اما هیچ کدام از آن ها پاسخگوی این نیاز نبودند. وی با تاکید براینکه درمانی که دولت وقت در نظر گرفت متناسب با شدت بیماری نبوده و به تدریج این بیماری بیشتر هم می شود،تصریح کرد: در سالهای ۱۳۲۷ تا ۱۳۵۶ پنج برنامه عمرانی اجرا شد و برنامه ششم نیز تهیه شد اما بخاطر تظاهرات سال ۵۶ و انقلاب به فراموشی سپرده شد. ذاکری ادامه داد: در برنامه های اول دوم که در سال ۱۳۲۷ تا ۱۳۴۲ اجرا شد یک سری مطالب کلی در مورد مسکن گفته شد اما تا سال ۴۲ اقدام عملی درمورد مسکن در برنامه های دولت دیده نمی شود. وی با اشاره به گزارش حسین مشرف نفیسی رییس سازمان برنامه و بودجه و از بنیانگذاران جریان برنامه ریزی کشور، گفت: نفیسی می گوید اگر جمعیت فعلی را ۱۵میلیون نفر و بعد خانوار را ۵ نفر در نظر بگیریم پس ۳ میلیون خانوار داریم تصور نمی کنم تعداد مسکن هایی که شایسته این توصیف باشند از یک واحد میلیون تجاوز کنند پس برنامه ساختمان ایران باید هدف خودرا ساخت ۲ میلیون واحد قرار دهد. ذاکری ادامه داد: همه مطالب گفته شده حدس های کارشناسانه است و اطلاعات پایه مورد نیاز برای برنامه ریزی کل کشور به ویژه در بخش برنامه ریزی وجود ندارد اما ایشان کارشناس مطلعی است که حدس هایی او به واقعیت نزدیک است. ذاکری افزود: برنامه های اول و دوم نشان می دهد مسکن بعنوان دغدغه مهم مدیران ارشد کشور و در سطح جامعه نیز بعنوان یک مطالبه مطرح نشده است. وی ادامه داد: در برنامه سوم که از سال ۴۲ شروع شد بحث مسکن مطرح شد و دربرنامه چهارم هم برای مسکن هدف کمی گذاشته می شود. این اقتصاددان افزود: در کل سال های ۱۳۴۷ تا ۱۳۵۱ قرار بود که ۲۷۵ هزار واحد مسکونی ساخته شود که ۲۵۰ هزار واحد توسط بخش خصوصی و ۲۵ هزار واحد توسط دولت و در قالب خانه های سازمانی ساخته شود که این امر نشان می دهد بازهم دولت درگیربرنامه مسکن نیست وفقط اهدافی را مشخص کرده و تلاش می کند توسط بخش خصوصی آن ها را تحقق بخشد.