خبرگزاری بین المللی قرآن(ایکنا)، در ایام منتهی به پیروزی انقلاب اسلامی اعتراضات به اوج خود رسیده و گروه های مختلف به شیوه های گوناگون دست به اعتراض علیه سیاست ها و اقدامات استبدادی رژیم شاهنشانی زدند. کارگران به ویژه کارگران شرکت نفت نیز همراه با انقلابیون با دست کشیدن از کار و اعتصاب اعتراض خود را نشان داده و با ملت انقلابی ایران همراه شدند. اعتصاب کارگران ضربه سنگینی به صنعت و اقتصاد کشور وارد کرد. با این حال این اعتصاب زندگی مردم را نیز مختل کرده بود؛ به ویژه در مناطق محروم که در دوران پهلوی اوضاع خوبی نداشتند، مشکلاتشان بیشتر شده بود و نیازمند توجه بودند. از این رو برخی از انقلابیون به ویژه جوانان برای کمک به مردمی که در شرایط سختی به سر می بردند راهی مناطق مختلف شدند. حجت الاسلام والمسلمین محمود محمدی عراقی، عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام که پیش از این مسئولیت هایی همچون نمایندگی ولی فقیه در سپاه و ریاست سازمان فرهنگ و ارتباطات را بر عهده داشته، در گفت وگو با ایکنا خاطراتی از آن روزها بیان می کند؛ روزهایی که هرچند همه نگاه ها به تهران و حضور امام خمینی (ره) در ایران بود، اما این روحانی مبارز که مدت ها در زندان ساواک به سر می برد، در روزهای منتهی به پیروزی انقلاب اسلامی برای کمک به مردم محروم و مستضعف در غرب کشور به سر می برد. محمدی عراقی در رابطه با آن روزها می گوید: من در آن ایام به غرب کشور رفته بودم چون آن موقع بحران سوخت بود و آنجا هم خیلی سرد بود و مردم واقعا در مضیقه بودند و در پمپ بنزین ها و مراکز توزیع نفت صف های طولانی تشکیل شده بود. ما عده ای از جوانان را ساماندهی کردیم و به این منطقه رفتیم تا به مردم کمک کنیم. با نفودی که در میان مقامات محلی داشتیم توانستیم پمپ بنزین ها و مراکز نفتی را در اختیار بگیریم. این اقدام یک حرکت خودجوش بود و ما به عنوان طلبه از طرف حوزه رفته بودیم در آن منطقه و موفق شدیم از وقوع یک بحران جلوگیری کنیم. قبل از پیروزی انقلاب اسلامی مسئله اعتصاب کارگران به ویژه کارگران شرکت نفت اتفاق افتاد که یک تیغ دو لبه بود. از یک طرف به عنوان یک اهرم فشار علیه رژیم استفاده می شد و از یک طرف به مردم فشار می آمد و رژیم هم از این مسئله استفاده می کرد. در چنین شرایطی مردم ناراحت و گرفتار شده بودند و در پمپ های ببزین صف های طولانی تشکیل شده بود. بعدها امام خمینی(ره) هم مهندس بازرگان را به آنجا فرستادند. بنابراین ما کارمان این بود که به این منطقه برویم و به مردم کمک کنیم. گالن های آنها را می گرفتیم، اسامی آنها را روی آن می نوشتیم و بعد از اینکه پر می کردیم به درب منازلشان می بردیم و کار ما در این مدت همین بود. خیلی دلم می خواست لحظه ورود امام به ایران در تهران بودم و ایشان را می دیدم اما احساس کردم کاری که انجام می دهیم واجب تر است. به یاد دارم که در ۱۲ بهمن ۵۷ در شهر کنگاور بین کرمانشاه و همدان بودیم و نفت توزیع می کردیم. شکسته شدن تلویزیون ها توسط مردم یکی از خاطراتی است که از این روز دارم. قرار بود که تلویزیون لحظه ورود امام(ره) را به صورت مستقیم پخش کند. اول که هواپیما با تأخیر نشست اما مردم منتظر بودند که تلویزیون ورود امام(ره) را پخش کند که یکدفعه تصاویر قطع شد و عکس شاه آمد و سرود شاهنشاهی را پخش کردند؛ مردم هم عصبانی شدند و تلویزیون ها را شکستند.