علی ساکت-عضو هیات علمی و مدرس دانشگاه- ۲۱ مردادماه هر سال با عنوان روز حمایت از صنایع کوچک نام گرفته است. این صنایع به دلیل هزینه‌های حداقلی برای راه‌اندازی در مقایسه با صنایع متوسط و بزرگ مورد توجه خاص اقشار متوسط و کم‌درآمد جامعه قرار می‌گیرند. در این راستا نکته مهمی که وجود دارد، بحث نهادینه نمودن این صنایع بین اقشار کم‌درآمد و نیازمند جامعه است. با توجه به مطالعات صورت گرفته توسط سازمان‌های بین المللی از جمله بانک جهانی، تمرکز اقشار جمعیتی کم درآمد، بویژه در کشورهای توسعه نیافته در مناطق روستایی است و عدم شرایط لازم برای اشتغال پایدار به دلیل عدم توسعه یافتگی منجر به مهاجرت از روستا به شهر در این کشورها گردیده است. بر این اساس، نیاز به ارائه برنامه مدون و عملیاتی در زمینه توسعه اقتصادی با تاکید بر ساماندهی صنایع کوچک در این کشورها از اولویت‌های برنامه ریزی روستایی به حساب می‌آید. چراکه صنایع کوچک به عنوان یکی از ارکان مهم در بحث اشتغالزایی و محرک توسعه صنایع متوسط و بزرگ به حساب می‌آید و براین اساس کمک به گسترش آن به تداوم توسعه صنعتی کشورها منجر خواهد شد. این در حالی است که نقش دولت‌ها در برنامه‌ریزی در این حوزه با مشکلات عدیده ای مواجه است. به عنوان مثال در ایران با وجود تاسیس سازمان صنایع کوچک و شهرک‌های صنعتی به دلیل ناشناخته بودن این سازمان در بین اقشار مختلف جامعه، جایگاه صنایع کوچک در توسعه اقتصادی هنوز به شکلی جامع مورد اقبال واقع نگردیده است. در این خصوص سازمان صنایع کوچک در دهه گذشته فعالیت‌های موثری ارائه داده است که از مهمترین اقدامات صورت گرفته می‌توان به ارائه دوره‌های آموزش بین المللی برای ایجاد و توسعه صنایع کوچک و تسهیل‌گری در این زمینه اشاره نمود. با این حال همانطور که ذکر شد، فعالیت‌ها در این زمینه در کشورهای توسعه نیافته یا در حال توسعه از جمله ایران در مقایسه با استانداردهای جهانی از سطح پایینی برخوردار است.
اصل مساله و نیاز مربوطه در حوزه صنایع کوچک به توازن بخشی ثروت در بین اقشار مختلف جامعه برمی‌گردد. چراکه با توسعه این صنایع می‌توان شاهد ایجاد زیرساخت‌های اولیه برای توزیع ثروت در حدی متعارف و حداقلی در جامعه بود و کمک به افزایش بهره‌وری در این صنایع منجر به بهره‌گیری اقشار مختلف جامعه از اقتصاد خواهد شد. در این بین نقش سازمان‌های بالادستی، برنامه‌ریزان، تصمیم سازان و تسهیل‌گران در کنار دارندگان ثروت و درصورت هدفمندسازی برنامه‌های توسعه محور می‌تواند، راه را برای نهادینه کردن رویکردهای مبتنی بر توانمندسازی صنایع کوچک هموار نموده و تلاش در این حوزه را به شکلی اثر بخش‌تر از گذشته متبلور نماید. یکی دیگر از رویکردهای مثبت و عملیاتی در این زمینه، تنوع بخشی به صنایع کوچک با توجه به شرایط حاکم بر هر منطقه است. در ایران به دلیل تنوع اقلیمی و شرایط جغرافیایی، توسعه اشتغال با اولویت گسترش تنوع شغلی، نتایج مهم و نتیجه بخشی را به دنبال خواهد داشت؛ مساله‌ای که نیاز اصلی و اساسی توسعه اشتغال و به تبع آن توسعه اقتصاد ایران در دهه‌های اخیر بوده و برنامه‌ریزی یکپارچه‌ای در خصوص تحقق آن صورت نگرفته است. احیای آداب و سنن گذشته، بومی سازی اشتغال در مناطق مختلف اقلیمی ایران و توجه به تناسبات اشتغال در هر منطقه با شرایط حاکم بر آن بویژه در مناطق روستایی از جمله رویکردهای عملی در حل مساله اشتغال، افزایش بهره‌وری در صنایع کوچک و به تبع آن توسعه اقتصادی در مناطق روستایی به حساب می‌آید.
