عضو هیات علمی و مدرس دانشگاه-با ورود به سال جدید که با عنوان سال رونق تولید نام گرفت و رخداد سیلاب ویرانگر ابتدای سال، کشور بر سر یک دوراهی ویژه­ای قرار گرفت. از یک طرف  نیاز به رونق در تولید به عنوان عاملی برای وابستگی جامعه به توان داخلی خود و استفاده از ظرفیت­های درونی برای پیشبرد اهداف اقتصادی و مواجهه هدفمند و عملی در برابر تحریم­ها و مشکلات اقتصادی موجود و از طرف دیگر رخداد سیلاب و مواجهه با اثرات خسارت­بار آن و از بین رفتن تمام هستی بسیاری از انسان­هایی که با حداقل­های خود، روزگار می­گذراندند؛ با حداقل­هایی که تنها خود از پس تحمل آن­ها برمی­آمدند و حالا آن حداقل­ها نیز برای آن­ها از میان رفته است و زیر انبوهی از گل و لای مدفون شده است. در کنار ایجاد چنین شرایطی، بسیاری از کارگاه­های کوچک در شهرها و روستاهای تحت تاثیر سیلاب از بین رفت و افرادی که شاید برنامه­ریزی کرده بودند تا سالی متفاوت را برای خود رقم بزنند، سال­شان متفاوت رقم خورد ولی نه آن طور که خود می­خواستند. با تخریب کارگاه­های کوچک و بزرگ در این مناطق که بویژه در مناطق روستایی کار تولید را به عهده داشتند، بسیاری از آمال فردی و ملی متاثر از این واقعه گردید. حال آنکه چرا اینگونه شد پرسشی است که همواره بعد از رخداد سوانح در جوامع توسعه نیافته مطرح می­شود ولی جوابی برای آن پیدا نمی­شود یا حداقل جواب هست و همّتی برای نهادینه کردن رویکردهایی که به برطرف کردن کمبودها در این زمینه بپردازد، وجود ندارد. اینگونه شد چون بخش بزرگی از جامعه ما تاب­آوری لازم برای مواجهه با مخاطرات را ندارد. عدم تاب­آوری در جهان امروز یکی از مظاهر مشخص توسعه نیافتگی است. توسعه نیافتگی در همه ابعاد و بویژه در بعد اقتصادی. اکنون و با رخداد این حادثه دردناک طبیعی با مردمی روبرو هستیم که قبل از رونق دادن به اقتصاد در کسب و کار آن­ها باید برای فراهم آوردن حداقل­های زندگی­شان برنامه­ریزی کرد. آری تلخ است حکایت جوامع آسیب­پذیری که زودتر از آنکه کاری برایشان صورت گیرد، درگیر مشکلات جدید و پیش بینی نشده می­شوند. به جای رونق تولید در گلستان می­بایست به سرمایه­گذاری برای جبران خسارت وارده و ساخت ۳۴۰۰ خانه­ای پرداخته شود که در سیلاب اخیر ۱۰۰ درصد تخریب شده اند، باید به بازیابی ۱۰۰ هزار هکتار زمین کشاورزی در همین استان مبادرت شود که تمام محصولاتش نابود شد و باید به بازسازی ۷۰ کیلومتر راه تخریب شده و بسیاری از خسارات دیگری پرداخته شود که این استان را تحت تاثیر قرار داد. برای لرستان و خراسان شمالی و مازندران و خوزستان و کهکیلویه و ایلام هم که جای خود. این دور بی پایان تا کی ادامه خواهد داشت؟ این پرسش جواب ساده­ای دارد، تا زمانی که تاب­آور نباشیم. چراکه تاب­آوری زیربنای توسعه و به تبع آن رونق اقتصادی است. تا زمانی که جامعه بر مبنای تاب­آوری گام برندارد با کوچکترین مخاطرات اجتماعی، اقتصادی و محیطی سر خم خواهد کرد و هزینه توسعه صرف بازسازی و جبران خسارت پس از سوانح خواهد شد. بخش کوچکی از هزینه ۴۸۰۰ میلیارد تومانی برآورد شده از خسارت سیلاب در استان گلستان می­توانست به اشتغال افراد شریفی در این استان تخصیص داده شود. می­توانست رونق تولید را برای این استان به ارمغان بیاورد. می­شد با این هزینه هزاران پدرِ سربلند در برابر خانواده ساخت و هزاران فرزند شاد؛ اگر تاب­آور بودیم. گرچه در سال­های اخیر شاهد از بین رفتن و انتقال مبالغی خیلی بیشتر از این­ها به بهانه­های مختلف بوده­ایم اما، پیشگیری از هدررفت هر بخش از این پول­های به باد رفته، می­­­تواند زندگی­ افراد زیادی را دگرگون کند و امید به آینده­ای روشن­تر را برای آن­ها رقم بزند، مثل همان امیدی که در دل خانواده­ای از آق­قلا، گمیشان، معمولان و پل­دختر قبل از سال نو بود و دیگر نیست. به امید اینکه یاد بگیریم چطور تاب­آور بمانیم تا توسعه یافتن را درک کنیم؛ که تاب­آوری چیزی نیست جز تکیه کردن به نیروی درونی در هر جامعه و برنامه­ریزی صحیح برای استفاده درست از منابع و ارائه طرحی برمبنای مقاوم ساختن آن جامعه در برابر مخاطرات تهدید کننده و استمرار و تاکید بر عملیاتی شدن بهینه آن برنامه.