جمعه 10 فروردین، 1403

کدخبر: 5700 17:58 1393/07/09
به بهانه 2 اکتبر روز جهانی بدون خشونت: زیباترین خشونت ها در فیلم های تارانتینو

به بهانه 2 اکتبر روز جهانی بدون خشونت: زیباترین خشونت ها در فیلم های تارانتینو

دسته‌بندی: بدون دسته‌بندی
به بهانه 2 اکتبر روز جهانی بدون خشونت: زیباترین خشونت ها در فیلم های تارانتینو

به بهانه 2 اکتبر روز جهانی بدون خشونت: زیباترین خشونت ها در فیلم های تارانتینو

دسته‌بندی: بدون دسته‌بندی

نمایش خشونت در فیلم چیزی تازه ای نیست، از وقتی که هنر سینما بوجود آمد همواره صحنه هایی از خشونت در بعضی از فیلم ها دیده می شد.

اما کوئِنتین جِروم تارانتینو (Quentin Jerome Tarantino)، کار گردان و هنرپیشه سر شناس هالیوودی خشونت را با رنگ دیگری بر پرده نقره ای ظاهر می کند و جلوی چشم تماشاگر می آورد.
محمود دهقان- صحنه هایی در فیلم های او وجود دارد که اگر در دنیای واقعی و جلوی چشم هر انسانی اتفاق بیافتد می تواند ضربه روحی شدیدی را به بیننده وارد کند، اما تارانتینو چه کار می کند که بیننده با اشتیاق تمام و در حال خوردن چیپس آنها را تماشا می کند؟!
تارانتینو را بدون شک باید استاد به تصویر کشیدن خشونت بر پرده نقره ای دانست، اگر چه همواره بعضی از منتقدین از بی پروایی این همه خشونت گله داشته اند اما کسانی که آن را می پسندیدند و اعتقاد داشتند که این خشونت درست در لحظه ای که باید باشد وجود دارد بیشتر بوده است.
خود تارانتینو در یک مصاحبه ای گفته بود که " شما وقتی به یک کنسرت متال می روید قطعا انتظار ندارید مسئولین صدای بلند گو ها را کم کنند"
تماشاگری که به سینما می رود تا فیلمی از او ببیند انتظار دیدن صحنه هایی اغراق شده رمانتیک و درام را ندارد ، بلکه بی صبرانه منتظر است تا خشونتی تازه و زیبا را در فیلم ببیند!
خشونت های ناگهانی و به موقع که با دیدن فواره های خون نه تنها حس بدی را در بیننده ایجاد نمی کند بلکه او را به وجد می آورد و این نوع به کار گیری خشونت یکی از ابزار های کمک کننده در رساندن حس و جلو بردن داستان است، که تارانتیو از آن به خوبی استفاده می کند.
همه چیز از نمایش عریان خشونت در فیلم " سگ های انباری" در صحنه بریده شدن گوش "نش" توسط "آقای بلوند" با بازی "مایکل مدسن" شروع شد. نمایشی تازه از خشونت و نوع بیانی متفاوت از آن در سینمای جهان.
خود تارانتینو با سرزندگی درباره خشونت در فیلم اظهار نظر می کند:
"خشــــونت فقط یکی از آن چیزهــایی است که می توانید در فیلمتان به کار بگیرید. مـــــردم از من می پرسند: این همه خشونت در فیلم های تو از کجا می آید؟ من جواب می دهم: این همه رقص و پایکوبی در فیلم های "استنلی دانن" از کجا می آید؟ اگر از من بپرسید درباره خشونت در زندگی واقعی چه احساسی دارم، خب، در این باره احساسات متعددی دارم. این یکی از بدترین وجوه آمریکاست. اما در فیلم ها، خشونت جالب است و من دوستش دارم"
آمار کشتار در فیلم های کوئنتین تارانتینو
در هشت فیلم، 560 نفر روی پرده سینما می میرند. (البته در توضیح باید بگوییم که بعضی از این ارقام تقریبی هستند، چرا که شمارش دقیق تعداد نینجاهایی که در نسخه اول "بیل را بکش" قطع سر می شوند، و تعداد نازی هایی که در سالن نمایش فیلم "لعنتی های بی آبرو" در آتش می سوزند، و تعداد افرادی که در صحنه تیراندازی پایان ناپذیر انتهایی "جانگوی رها شده" سقوط می کنند، امکان پذیر نبود.) http://www.filmchi.net/?cat=article&id=70
خشونت بد است اما می تواند در دنیای غیر واقعی زیبا باشد، به نظر من این را تارانتینو در فیلم هایش ثابت کرد، خشونتی نه به رنگ سیاه یا قرمز بلکه ثابت کرد می توان خشونت را صورتی و سبز نیز به تصویر کشید!



  • دیدگاهی برای این نوشته ثبت نشده است.
  • افزودن دیدگاه


JahanEghtesadNewsPaper

جستجو


  |