ساعت از ۱۰ شب گذشته بود که اطلاع‌دادند نزدیکند. بلند‌شدم. باقی‌مانده چای را سرکشیدم و کتم را پوشیدم. آن روزها مدت زمان زیادی نبود که در‌اتاق ایران مسوولیت گرفته بودم. هنوز خیلی جان داشتم و انگیزه. چند دقیقه بعد، رسیدند. دست دادیم و روبوسی‌کردیم. مثل همیشه با لبخند گفت:احوال شما؟؟
وارد اتاق شدیم و نشستیم. حال و احوال‌کردیم و از حاشیه‌های سیاست و اقتصاد گفتیم. چند دقیقه نگذشته بود که پیشنهاد‌کرد به طبقه دهم برویم. داشتند سالن اجتماعات اتاق را بازسازی می‌کردند. به اتفاق به سالن نیمه تمام رفتیم. هیچ کس نبود. همان‌جا نشستیم.
قشنگ مشخص بود که خسته‌است. من هم خسته بودم، خیلی.
کمی غر زدم و از ناملایمتی ها گفتم. صبوری‌کرد و شنید. بعد همان لبخند همیشگی روی صورتش پیدا شد. دستی روی زانویم کشید و گفت:نگران نباش. این‌روزها می‌گذرد. اما یادت باشد که هیچ وقت نباید از پیمودن راه درست و خدمت بی منت غفلت‌کرد و همیشه باید خستگی ناپذیر بود.
محمد نهاوندیان همیشه برای من چیزی جز صبر و لبخند و عقلانیت نیست.از کوره دررفتنش را ندیده‌ام و صدای بلندش را نشنیده‌ام. بارها دیده‌ام به او تندی شده و پیش خودم گفته‌ام این‌بار این مرد از کوره در‌می‌رود.ولی بازهم جز صبوری و لبخند ندیده‌ام.
اگر تاریخ اتاق‌ایران را به دو دوره قبل و بعد از انقلاب تقسیم کنیم و بخواهیم برای هر دوره بهترین رئیس را برگزینیم، بدون شک باید ازعبدالحسین نیکپور و محمد نهاوندیان یادکنیم.
در‌دوره‌ای که سناتور نیکپور ریاست اتاق تهران را برعهده داشت، بخش خصوصی از قدرت و نفوذ زیادی برخوردار بود. در‌دوره نهاوندیان هم اتاق بازرگانی جایگاه ویژهای پیداکرد.
نهاوندیان از آن دست آدم هاست که هیاهو راه نمی‌اندازد. نمایش بازی نمی‌کند و در‌رفتار و گفتارش توهین جایی ندارد. اما شانه‌اش پهن است. آن‌قدر‌که هرچه تهمت و ناروا بارش کنند، تحمل می‌کند.
این‌روزها که شاهد هجومی ناجوانمردانه به‌ایشان هستم، باز هم پیش خودم می گویم این بار این مرد از کوره در‌می رود اما باز هم مطمئنم جز صبوری و لبخند چیزی در‌میان نخواهدبود.
محسن جلال‌پور - رئیس پیشین اتاق بازرگانی اتاق ایران
