محمد مهدی میثمی m.meisami@jahaneghtesad.com چین در سال گذشته میلادی ۶۴٫۴ درصد از نیاز نفت خام خود را از طریق واردات تامین کرده است. هزینه‌ی بالای تولید نفت در داخل این کشور و همچنین بهای پایین نفت به سبب مازاد عرضه‌ی جهانی، دو دلیلی است که درصد بالای واردات چین را توجیه می‌کند. رسانه‌های چین با اعلام اینکه واردات نفت خام این کشور در سال ۲۰۱۶ به میزان ۳٫۸ درصد نسبت به سال ۲۰۱۵ رشد داشته است، خاطر نشان کردند که سطح وابستگی چین در سال جاری نیز افزایش می‌یابد. سال گذشته چین در حالی بطور متوسط به تولید نفت با هزینه‌ی ۴۵ تا ۵۰ دلاری در هر بشکه می‌پرداخت که قیمت‌های جهانی نفت در بیشتر طول سال از این مبلغ پایین تر بودند. بنابراین تامین نیاز داخلی نفت بوسیله‌ی واردات بیشتر امری معقول و منطقی به نظر می‌رسید و در نتیجه چین به دومین مصرف کننده‌ی بزرگ سوخت در جهان تبدیل شد. در واقع، چین به میدان نبرد صادر کنندگان بزرگ جهان مانند روسیه و عربستان که در زمان بازگشت کشورمان به بازار نفت در پسابرجام برای سهمشان از بازار می‌جنگیدند، بدل شد. کارشناسان پیش بینی می‌کنند که با کاهش تولید و سرمایه گذاری شرکت‌های نفتی چینی پس از بحران نفت در سال ۲۰۱۴، اتکای این کشور به نفت وارداتی تا سال ۲۰۲۰ به ۷۰ درصد افزایش بیابد. علاوه بر این با در نظر گرفتن اینکه بسیاری از بزرگترین میدان‌های نفتی چین بالغ هستند، هزینه‌ی تولید از آنها احتمالا به جای کاهش با افزایش همراه خواهد بود و این امر افزایش بهای نفت (با فرض تحقق آن) و پیشی گرفتن آن از هزینه‌ی تولید را خنثی می‌کند. در حال حاضر تولید از دو میدان بزرگ نفتی داگینگ و شنگلی چین به شدت محدود شده است و در سال‌های اخیر نیز اکتشافات جدیدی برای جایگزینی تولید از آن‌ها صورت نگرفته است. با این حال با رشد بهای نفت می‌توان انتظار داشت که تولید نفت چین در طی سال جاری اندکی افزایش پیدا کند. همچنین چشم انداز افزایش تقاضای نفت چین را می‌توان یکی از دلایل رشد بهای نفت در سال جاری دانست که تا کنون بهای نفت را در محدوده‌ی ۵۵ دلاری نگه داشته است. شرکت ملی نفت چین (CNPC) اعلام کرده است که تقاضای نفت این کشور در سال ۲۰۱۷، رکورد ۱۲ میلیون بشکه در روز را ثبت خواهد کرد. این بدین معنی است که واردات خالص این کشور با ۵٫۳ درصد افزایش به ۳۹۶ میلیون تن در سال ۲۰۱۷ افزایش پیدا می‌کند.