دکتر هاشم اورعی  ، استاد دانشگاه صنعتی شریف  در آستانه شب یلدا قرار گرفته ایم و بلندترین شب سال را خواهیم گذراند. بدین ترتیب سه فصل از سال را پشت سر گذاشته و به زمستان پا می گذاریم. سالی که شعار آن "رونق تولید" است. بد نیست در این مقطع نگاهی به پشت سرمان بیاندازیم و ببینیم با این شعار چه کرده ایم؟ توجه داشته باشیم که آمریکا با فشار حداکثری سعی بر به زانو درآوردنمان دارد و ما نیز، صرف نظر از درست یا غلط بودن این سیاست، با تمام قوا به دنبال آنیم که از خیمه این حریف چقر گریخته و پشتمان به تشک نرسد. در چنین شرایطی برخورداری از توان داخلی در بخش تولید و صنعت امری کاملاً ضروری است. لذا در این شرایط حساس انتظار می رود سیستم حکمرانی ما هم زمان با ایستادگی در مقابل آمریکا، تمام قد از هر گونه فعالیت اقتصادی و تولیدی داخلی حمایت کند. اما چنین است؟ با گذشت ۹ ماه از سال رونق تولید، شاهد آن هستیم که شبکه بانکی با سوء استفاده از قدرت و ثروت، از آمریکا پیشی گرفته و حریف نحیف خود را که همان تولید داخل است نه به خاک نشانده بلکه ضربه فنی کرده است! بانکها با استفاده غیر قانونی از قراردادهای سفید امضاء و عدم اجرای مصوبات و بخشنامه های متعدد بانک مرکزی مبنی بر حداکثر نرخ بهره، غیر قانونی بودن اخذ سود مرکب، سپرده گذاری اجباری و بدون سود و  بسیاری موارد دیگر حتی از ارائه یک نسخه از قرار داد به مشتری و ارائه خدمات بانکی به بخش قابل توجهی از تولید کشور امتناع می ورزند. آنجا هم که قوانین کشور به کمک بخش تولید آمده و در ماده ۱۵ قانون عملیات بانکی بدون رباء مصوب ۱۳۶۲ و ماده ۱۹۹ آئین نامه اجرای مفاد و اسناد رسمی لازم الاجرا اعلام می کند که در صورت تقاضای بانک مبنی بر صدور اجرائیه، دوایر اجرای ثبت تنها در صورت عدم وجود اختلاف بین بانک و مشتری می توانند اقدام به صدور اجرائیه نمایند، بدون در نظر گرفتن قانون تنها با درخواست بانک و در راستای سهولت کار خود اقدام به صدور اجرائیه علیه مشتری می کنند. البته دولت اقدام به تشکیل ستاد تسهیل و رفع موانع تولید نموده که تحت نظر وزارت صنعت، معدن و تجارت موارد را بررسی و مصوبات منطقی در راستای حمایت از تولید صادر می کند لیکن متاسفانه سایر دوایر دولتی به ویژه شبکه بانکی مصوبات ستاد مذکور را برای خود لازم الاجرا ندانسته و خود را فراتر از آن می داند. در کجای دنیا رسم است که جوانکی در بانک مرکزی با فشار دادن یک دکمه بر روی صفحه کلیدکامپیوتر خود صنعتگری را که چندین هزار نفر زیر نظر او کار می کند، ممنوع الخروج کند، بدون آنکه کوچکترین اطلاعی از عواقب کار خود داشته باشد. واقعیت این است که این روزها دیگر بانکی در کشور باقی نمانده و شبکه بانکی سخت سر گرم پاسبان کشی است و تنها بخش حقوقی آن است که با جدیت تمام و بدون آگاهی از عواقب خطیر اقدامات خود، در حال فعالیت است. فعالیتی که به کشاندن تولید کننده نگون بخت از این دادگاه به آن دادگاه خلاصه می شود. مدیران ارشد بانکها هم با مطرح شدن این موارد به یک باره احساسات انقلابی شان تحریک شده و داد وا اسلاما می زنند که بیت المال در معرض خطر قرار گرفته است. گویی آن زمانی که برای حفظ میز خود به سفارش این و آن وام های میلیاردی به شرکت های کاغذی که اصلاً وجود خارجی نداشته اند می دادند خبری از اسلام نبوده و از بودجه آمریکا و اسرائیل خرج می کرده اند! واقعاً باعث تاسف است که در این شرایط خطیر و در سال رونق تولید، علیرغم مصوبات ستاد تسهیل و رفع موانع تولید و تاکیدات مکرر معاونت قضایی دادستان کل کشور، شبکه بانکی با سوء استفاده از ضعف بانک مرکزی خر خود رانده و بر به نابودی کشاندن تولید کشور اصرار می ورزد. صد البته که این امر بیشتر در مورد بانکهای به اصطلاح خصوصی صادق است که با آمیختن قدرت و ثروت عملاً خود را فراتر از دولت و سایر قوا دانسته و برای بانک مرکزی هم پشیزی قائل نیست. سالیانی است سکان مدیریت بانکی کشور به دست تعداد معدودی افراد وابسته سپرده شده است . گماشتگانی که تنها از این سمت به آن سمت و از این بانک به آن بانک می روند. راه کار آن است که بانک مرکزی در اقدامی شجاعانه به یک باره تمام مدیران ارشد بانکهای کشور را بر کنار کرده و افرادی را جایگزین نماید که اولاً خارج از مافیای بانکی فعلی بوده و ثانیاً با مسائل تولیدی و صنعتی در بخش خصوصی آشنایی داشته باشند. چگونه است که قیمت بنزین را می توان به یک باره نیمه شب پنجشنبه گران کرد ولی نمی توان چند مدیر بانکی را که عوامل اصلی فساد گسترده بوده و اقتصاد کشور را به نابودی کشانده اند، به خانه فرستاد. البته که هر جا شبکه بانکی باری بر زمین گذاشته باشد، عزیزانمان در سایر دوایر دولتی از جمله سازمان امور مالیاتی، سازمان تامین اجتماعی، شرکت های برق و گاز و غیره به کمک آمده و نخواهند گذاشت که جرعه ای آب خوش از گلوی تولید کننده نگون بخت پائین رفته و نفس راحتی بکشد. چگونه می توان باور کرد که چند روز قبل در یکی از فقیرترین مناطق روستایی استان خراسان رضوی، مدیر نادانی گاز یک کارخانه سیمان را قطع کرده و کارگران زحمت کش آن را که حتی با داشتن کار با مشکلات معیشتی عدیده ای دست به گریبانند، در معرض بیکاری قرار دهد. آن وقت هم که این قشر زحمتکش در مقابله با این اقدامات جاهلانه و شاید هم خائنانه، اعتراضی می کنند، چشم خود را بر انبوهی از سوء مدیریت ها بسته و اعلام می کنیم که ایشان توسط دشمنان خارجی اجیر شده اند. واقعیت این است که چنانچه دشمن خارجی کسی را اجیر کرده باشد، این کارگران و کارکنان غیور ما نیستند که صبح تا شب برای تامین مخارج خود و خانواده شان عرق می ریزند، بلکه همان مدیران دولتی هستند که پشت میزهای به مراتب بزرگتر از خودشان نشانده شده  و تنها کاری که انجام می دهند گرفتن حقوق نجومی، حفظ میز و نان قرض دادن به یکدیگر است و در این مسیر ناصواب، کشور را  به نابودی می کشانند. شب یلدا طولانیست اما ملت با امید به صبح فردا به خواب می رود.  افسوس که در سال رونق تولید، شب یلدای تولید کشور را پایانی نیست و در همان شعار خلاصه شده است.کاش می شد زمستان پیش رو را به بهار رونق تولید تبدیل کنیم. دو قدم مانده که پاییز به یغما برود                             دلِ تنها به چه شوقی پیِ یلدا برود؟