غلامرضا رحیمی مشاور مدیریت در شماره قبل از مشکلات جاری واحدهای بزرگ صنعتی و خدماتی گفتم و اشاره کردم که از پایین که نگاه می کنید وسوسه می شوید همه گناه ناکارآمدی این واحدها را بر دوش فساد مدیران بذارید و از دریچه دید مدیران که جستجو می کنی می بینی که فساد خود ناشی از مشکل دیگری است پس همه تقصیرها بر دوش آن نیست و در واقع تغییر مدیران فاسد درمان موقت و کوتاه مدت مشکل است.خب برای چنین نتیجه گیری هم به تعداد نه چندان کم اعتنایی تجربه وجود دارد.کار بجایی رسیده که به سختی می توان از طریق پرسش از کارکنان کف کارخونه به مدیری صالح و لایق رسید و این نتیجه گیری منطقی نیست.نمی شود که همه مدیران را یکجا نالایق دانست.پس بهتر اینست که دلایل ناکارآمدی واحدهای صنعتی را بیشتر کند و کاو کرد و بقولی یک لایه عمیق تر به مطلب وارد بشیم.یکی از توجیهاتی که اخیرا در این موضوع میشود قدیمی بودن فناوری است. اخیرا در توضیح ناکارآمدی در شبکه های اجتماعی به موضوع سطح فناوری زیاد اشاره می شود و با اتکا به ادبیات علوم فناوری ،نامگذاری امواج فناوری طرفدار زیاد پیدا کرده و متکی به آن نتیجه می گیرند که مشکل ناکارآمدی صنایع ما فناوری قدیمی و یا به تعبیر آن ادبیات، موج های مثلا دو  یا سه فناوری است و مثلا دنیا در حال طی امواج چهار و یا فلان است. یعنی اینکه چون ما از فناوری های قدیمی بهره می بریم ناکارآمدیم و چون دنیا فقط بدلیل آنکه از فناوری های روز بهره می برند مشکلات ما را در واحدهای صنعتی و خدماتی ندارند.این استدلال را با مدیر یکی از واحدهای ناکارآمد که طرح کردم جواب قابل تاملی گرفتم.او با اتکا به ارقام و اعداد و آمار گفت درست است که اختلاف فناوری هزینه تولید را تغییر می دهد اما آیا هزینه های واحدهای صنعتی ما با چنین دستمزدهای پایینی نمی توانند جبران کاهش هزینه تولید از طریق فناوری نوین را بدهد. و بعد هم اضافه کرد لابد بدین ترتیب مثلا تمام صنایع هند نا کارآمدند و  زیان ده.او اضافه کرد که در تحلیل ناکارآمدی صنایع باید تصمیات ظاهرا مصلحت اندیشانه بالادستِ مدیران را بیشتر مورد واکاوی قرارداد.اشاره او لایق پیگیری است .