احسان اسدی- اکثر افرادی که در جهان زندگی می کنند معمولاً اصالت خود را حفظ می کنند و همیشه تعصب شهر و دیار خود را دارند و همیشه از آن تا آخر عمر به عنوان خاک مادری یاد می کنند و همیشه در این تلاش هستند که برای شهر و دیار خود اقدامی مثبت انجام داده و تلاشی ماندگار در جهت خدمت به مردم منطقه خود از قبیل ساخت مسجد ، مدرسه ، درمانگاه ، مکانهای آموزشی ، رفاهی و تفریحی را داشته باشند . کسانی که از مناطق محروم به شهرهای بزرگ کوچ می کنند معمولاً به خواسته و رضایت خود نبوده و با توجه به امکانات ناکافی در امور معیشتی ناچاراً به این امر اقدام می نمایند . نبود امکانتی از قبیل جاده مناسب و دسترسی آسان به شهرها ، عدم برق کشی ، گازرسانی و تلفن ، کمبود آب و امکانت رفاهی و آموزشی مناسب برای ساکنین روستاها و مناطق محروم موجبات نارضایتی این افراد از محیط زندگیشان و تصمیم حرکت به سوی مکانهای که این امکانات را می تواند در اختیار آنها قرار دهد را فراهم می آورد . تصور نمائید آب شما به مدت یک هفته قطع باشد و شما مجبور باشید برای فراهم آوردنش به محله های مجاور بروید ، حتی فکر کردن به این مسئله هم رنج آور می باشد ولی روستائیان مجبور می باشند به هر نحوی که شده با این مسئله کنار بیایند تا اینکه روزی از این کار درمانده و عاجز می گردد و بنا به دلایل زیادی افراد تمایل به زندگی در مناطق محروم و مخصوصاً روستاها ندارند . بر خلاف روزگاران قدیم هزینه زندگی در روستاها بسیار بالا رفته و تفاوتی بین زندگی در شهر و روستا نمانده و با توجه به این مهم مردم جایی را بر میگیزنند که حداقل از لحاظ امور آموزشی و رفاهی از موقعیت فعلیشان بهتر باشد . دولت می تواند با دادن آیتمهای مختلف و فراهم آوردن امکانات بیشتر برای افراد مناطق محروم آنها را امیدوار به ماندن در شهرهای خود کند ، هرچند که این امر موجبات هزینه های بیشتری برای دولت می باشد ولی باید در نظر گرفت که قلب اقتصاد جهان بر پایه کشاورزی می باشد که بیشتر کشاورزی در مناطق محروم و روستا ها می باشد ، که اگر روزی کشاورزان بدلیل نبود امکانات کافی تصمیم به ترک روستاها بگیرند فاجعه بسیار بزرگی رخ خواهد داد که تبعات آن کل جامعه را در بر می گیرد و عاقلانه ترین تصمیم این است که قبل از اینکه وضعیت به صورت کاملاً بحرانی در آید چاره ای اندیشید و راه حل مناسبی برای این کار در نظر گرفت .
