ناصر ارباب-گروه فرهنگی سال ۹۶ برای تئاتر کشور با فراز و فرودهایی همراه بود. افزایش علاقه مندی به این عرصه در میان جوانان باعث شده تا چالش جدی برای آموزش و رفع نیازهای آنها ایجاد شود.  افزایش سالن های خصوصی نیز که می توانست بخشی از این مشکلات را برطرف کند نتوانست آن طور که باید و شاید کمکی به این عرصه بکند بلکه عده ای معتقدند آسیب هم به تئاتر وارد شده است. به همین منظور به سراغ کوروش سلیمانی رفتیم و از او چند سوال در این رابطه پرسیدیم که در ادامه می خوانید: *چه کارهایی در سال ۹۶ روی صحنه بردید و یا به عنوان بازیگر ایفای نقش کردید؟ امسال توانستم تئاتری را از آثار پیتر شفر به نام «فالو می» در تالار مولوی کارگردانی کنم که خوشبختانه با استقبال خوبی همراه بود. در روند کاری خود موفق به کسب تجربه هایی شدم که به دنبال آن بودم.  علت اصلی روی صحنه بردن این نمایش، محتوای آن بود به موضوع روابط زن و شوهر برمی گشت. در شرایط کنونی یکی از موضوعات قابل توجه کشور ماست و از منظرهای مختلف بررسی می شود. اما در دو نمایش هم به ایفای نقش پرداختم. یکی نمایش «روال عادی»  به کارگردانی دکتر خاکی که در ایرانشهر سالن استاد حمید سمندریان اجرا شد و تجربه خوبی برای من بود و نمایش هملت و دن کیشوت که در بعد از عید نوروز هم اجرا خواهد شد. *وضعیت تئاتر کشور در سال ۹۶ را چگونه ارزیابی می کنید؟ در سال ۹۶ ما شاهد رشد کمی نمایش های روی صحنه بودیم که علت آن افزایش تقاضا بود. فارغ التحصیلان بسیاری داریم که در عرصه تئاتر قصد کسب تجربه دارند. همه اینها نیاز به بستر دارد که بخشی از آنها توسط سالنهای خصوصی تازه تاسیس برطرف شده است. اما کارهای پرمحتوا و نمایشنامه های بسیار ارزشمند کاهش چشمگیری داشته است و دغدغه نمایش ها نسبت به مسائل اجتماعی نیز در سال ۹۶ کمتر به چشم خورد. همه اینها به دو دلیل است: تماشاخانه های خصوصی باعث افزایش کمی اجرای نمایش ها شده اند ولی از طرفی گروه ها برای تامین هزینه های سالن تحت فشار قرار گرفته اند و این خیلی درست نیست. از طرفی برای جذب تماشاگر بیشتر  گروه ها راضی به انجام هر اقدامی هستند و تلاش می کنند تا سالن را پر کنند. همین امر باعث شده تا سلیقه تماشاچی بر سلیقه هنرمند ترجیح داده شود و این لطمه ای بزرگ به تئاتر است. اما منظور من این نیست که به مخاطب بی توجهی شود بلکه این بدان معنی است که وقتی تصمیم می گیرم برای جذب مخاطب دست به هر کاری بزنیم، به احتمال خیلی زیاد دست به کارهایی خواهیم زد که به نفع این هنر قدیمی نیست و کمکی به بهبود وضعیت فرهنگی کشور نخواهد کرد. زیبایی شناسی در این گونه از نمایش ها لحاظ نمی شود و شاهد این بودیم که با افزایش اینگونه از نمایش ها، محتواهای فلسفی، هنری کاهش داشته است و این روندی بود که در سال ۹۶ به دلیل سرمایه سالاری رخ داد. گرچه در کنار آنها نمایش های خوب و با کیفیتی نیز ساخته شد ولی متاسفانه باید گفت که آنها هم جریان ساز نبودند. اما به هر حال باید توسط مسئولین و مدیریت تماشاخانه ها برسی شود زیرا افت تئاتر به لحاظ معنایی به ضرر خود تماشاخانه هاست گرچه در ظاهر به این شکل نیست اما در آینده قطعا به سود آنها نخواهد بود. *به نظر شما حرکت تئاتر در سال ۹۷ به چه سمت و سویی خواهد رفت؟ امیدوارم در سال ۹۷ توجه بیشتری به زیبایی، اندیشه و هنر تئاتر شود و بحث سرمایه که به آن معتقد هستم اثرگذاری کمتری پیدا کند. نکته ای که باید در اینجا به آن اشاره کرد این است که هر نمایشی که تماشاچی کمتری دارد مورد بی توجهی تماشاخانه دارها قرار می گیرد و سعی بر تمام شدن هر چه سریعتر آن دارند، در صورتی که برخی از نمایش ها لزوما بی محتوا و بد نیستند. اتفاقا ممکن است که دارای نکات فرهنگساز خیلی مهمی باشند و بهتر است که به آثاری که تماشاچی کمتری هم دارد توجه بیشتری شود. پرمخاطب بودن یک نمایش لزوما به معنای خوب بودن آن نیست و در میان نمایش ها هستند آثاری که مورد استقبال قرار نمی گیرند اما از سطح قابل قبولی برخوردارند. البته بی توجهی به برخی از آثار ارزشمند به دلیل تغیر ذائقه تماشاگر ها نیز بوده است. امیدوارم سال آینده شاهد رونق گرفتن تئاتر از لحاظ کمی و کیفی باشیم و با انتخاب رویکردهای مناسب تئاتر در شهرستان ها و توجه بیشتر به تئاتر دانشجویی تحولی عظیم در این عرصه صورت بگیرد. گرچه همه اینها نیازمند مدیریت درست و استفاده از نظریات اندیشمندان و تجربیات اساتید است. واقعیت آن است که من پیش گو نیستم که سال اینده را پیش بینی کنم اما ما تئاتری ها آموخته ایم که همیشه امیدوار بمانیم. *چه مشکلاتی در این عرصه وجود دارد و راهکار شما برای حل آنها چیست؟ در زمینه های مختلف مشکلاتی وجود دارد و این به معنای دیدن نیمه خالی لیوان نیست، بلکه قصد ما این است که حرکت تئاتر منطقی تر، علمی تر و سنجیه تر باشد. تئاتر یک هنر فرهنگی و اجتماعی است که می تواند اثر بخشی بیشتری نسبت به سایر هنرها در کشور داشته باشد. یکی از ایرادهایی که می توان به مسیر تئاتر کشور گرفت، بحث آموزش آن است. گرچه به اساتید محترمی که از آنها مطالب بسیاری آموخته ام احترام خاصی قائلم اما این نقد هم به آنها وارد است که در دانشگاه ها بیشتر مطالب توسط اساتیدی تدریس می شود که بیشتر تسلط بر بحث های تئوریک دارند و فاقد تجربیات عملی هستند. این اساتید می توانند در مسائل تئوریک بسیار ارزشمند باشند و آموخته های بسیاری را به دانشجویان بیاموزند اما نظر من این است که دانشگاه ها به برخی از رشته ها مانند کارگردانی، بازیگری، طراحی صحنه و موارد دیگر بهای بیشتری دهند و از اساتیدی که سواد تجربی هم دارند استفاده کنند زیرا این رشته ها علاوه بر بحث های تئوریک نیازمند آموزه های عملی هم هست و بهتر است رویکرد فعلی در دانشگاه ها تغییر پیدا کند. نکته دیگری که در رابطه با دانشگاه ها باید گفت این است که اساتید، دانشجویان را با توجه به هجومی که نسبت به سرمایه محوری شکل گرفته است آگاه تر کنند که تئاتر یک هنر و  یک امر فرهنگی است نه یک مکان پول ساز. البته منظور من این نیست که پول و تجارت مفید نیست اما اهمیت اول تئاتر، در هنری بودنش است. اساتید باید روی دانشجویان وقت بیشتری بگذارند که آنها در اولین سال کاری به دنبال پر کردن سالن نباشند زیرا چنین تفکراتی تئاتر را به نابودی خواهد کشاند و متاسفانه این روزها رواج این گونه دیدگاه ها در دانشگاه دیده می شود. با احترام به خلاقیت جوان ها اما شاهد این اتفاق هستیم که برخی از دانشجویان که آینده ساز تئاتر کشور هستند در پی اجرا در بهترین سالن شهر هستند در حالی که هنوز در ابتدای مسیرند. اما در خصوص تماشاخانه ها و رویکردی که در این بخش وجود دارد امیدوارم با یک جمع بندی درست و برگزاری نشست هایی برای آسیب شناسی روند فعلی تغییر پیدا کند. در آغاز سال نو این آرزو را دارم که مشکلات تئاتر کشورمان از قبیل بودجه و امکانات بهبود پیدا کند و شاهد اجرای بیشتری از متون با ارزش و برگزیده جهان باشیم. به عنوان یک بازیگر تشنه بازی در نمایشهای شاخص جهانی هستم که متاسفانه تعداد اجرای آنها در کشورمان روز به روز در حال کاهش است و کمتر کسی به سراغ آنها برای اجرا می رود.